موانع تغییر برنامه های درسی دانشگاهی از دیدگاه اعضای هیأت علمی دانشگاه شهید بهشتی و علوم پزشکی شهید بهشتی

مقدمه: برنامه درسی، جوهره هر نظام آموزشی محسوب شده و کارآمدی، کیفیت و اثربخشی آن نظام را تضمین می کند. تغییر در این برنامه ها به منظور تأمین نیازهای اجتماعی و انعکاس آخرین دست آوردهای علمی از جمله ضروریات محسوب می شود. پژوهش حاضر با هدف شناسایی موانع تغییر برنامه های درسی در دانشگاه شهید بهشتی و علوم پزشکی شهید بهشتی طراحی و اجرا گردید. روش ها: پژوهش از نوع توصیفی - پیمایشی است. از بین اعضای هیأت علمی رسمی دانشگاه شهید بهشتی و علوم پزشکی شهید بهشتی 130 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. گردآوری داده ها از طریق اجرای پرسشنامه محقق ساخته که شامل 30 سؤال در 5 حیطه موانع حرفه ای انگیزشی، درون دانشگاهی، برون دانشگاهی و اقتصادی بوده با استفاده از مقیاس 5 ارزشی لیکرت صورت گرفت. روایی صوری و محتوایی پرسشنامه با نظر صاحب نظران و پایایی آن با آلفای کرونباخ 88/0 مورد تأیید قرار گرفت. تحلیل آماری داده ها با استفاده از آمارتوصیفی و آمار استنباطی شامل؛ آزمون های t تک نمونه ای، آزمون رتبه بندی فریدمن، و t مستقل انجام شد. نتایج: آزمون t تک گروهی نشان داد که از دیدگاه هر دو گروه تمامی گویه های طراحی شده، جزو موانع تغییر محسوب می شوند. آزمون فریدمن اولویت بندی پنج زمینه مورد بررسی را از دیدگاه اعضای هیأت علمی دانشگاه شهید بهشتی به ترتیب: موانع درون دانشگاهی، موانع برون دانشگاهی، موانع اقتصادی/مالی، موانع انگیزشی/انسانی و موانع حرفه ای/شغلی؛ و از دیدگاه اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی به ترتیب: موانع درون دانشگاهی، موانع برون دانشگاهی، موانع اقتصادی/مالی، موانع حرفه ای/شغلی و موانع انگیزشی/انسانی نشان داد. نتیجه گیری: با در نظرگرفتن موانع تغییر، راه کارهایی چون برگزاری کارگاه های آموزشی مناسب در مورد تغییر و بازنگری برنامه های درسی، ایجاد یک ساختار متناسب با تفویض اختیار بازنگری برنامه های درسی و نهادینه کردن آن در دانشگاه، تأمین و تخصیص بودجه کافی برای پیشبرد برنامه های درسی اعضای هیأت علمی در فرایند تغییر و بازنگری در برنامه های درسی دانشگاهی، جهت رفع موانع پیشنهاد می شود.